#Rebel 8 : Sam Brokken
#REBELSONLY : van ontslag naar het opbouwen van nieuwe systemen
Toen ik vernam dat een gezondheidswetenschapper zijn ontslag had gekregen, wist ik dat er een geurtje aan zat. Sam Brokken verloor zijn werk aan een Vlaamse universiteit omdat hij de corona-aanpak in vraag stelde. Hoezo? Is kritisch zijn niet nét de job van een wetenschapper?
Zoveel tijd later verliet Sam ons land omdat hij hier geen toekomst meer heeft: in geen enkele universiteit kon hij nog aan de bak komen. Hij staat me in aflevering 8 van de #REBELSONLY editie te woord. Een boeiend gesprek over de corona-aanpak, de betekenis van wetenschap, zijn verhuis naar India en zijn toekomstplannen.
Shownotes
Wil je op de hoogte blijven van #REBELSONLY? Meld je dan aan op de nieuwsbrief :
www.elke-vermeire.be/podcast
Je kan helpen om onze boodschap te verspreiden door deze podcast te liken en te delen. Je kan ons project ook steunen door een portie #buikgeluk toe te voegen aan je eigen leven met de Gutness Lifestyle.
Kan je de aflevering hier niet afspelen? Download ze dan via :
Shownotes
Wil je op de hoogte blijven van #REBELSONLY? Meld je dan aan op de nieuwsbrief :
www.elke-vermeire.be/podcast
Je kan helpen om onze boodschap te verspreiden door deze podcast te liken en te delen. Je kan ons project ook steunen door een portie #buikgeluk toe te voegen aan je eigen leven met Gutness_Lifestyle.
Of lees het gesprek hieronder:
Vandaag interview ik Sam Brokken, die zichzelf geen 'typische rebel' noemt.
Sam’s medische achtergrond
Als twintiger startte hij als kinesist, wat hij enkele jaren uitoefende tot hij constateerde dat de gezondheid van de mensen nauwelijks beïnvloed wordt door de gezondheidszorg.
"Veel mensen denken dat de gezondheidszorg hun problemen wel zal oplossen."
Omdat hij in de praktijk vaak geconfronteerd werd met aanhoudende nek- en rugklachten, dacht hij dat hij toch het verschil kon maken door zich verder bij te scholen in andere therapieën zoals osteopathie en manuele therapie.
Uiteindelijk bleek ook dat geen antwoord te bieden op de vele terugkerende klachten, maar trachtte hij zijn patiënten aan te leren om zélf thuis oefeningen te doen om op die manier preventief rugproblemen te voorkomen. Het is ook wetenschappelijk aangetoond dat dit een doeltreffende oplossing op lange termijn is.
Helaas bleek 90% van de patiënten die oefeningen thuis niet te doen, zij wouden liever een "passieve behandeling" door de zorg voor hun eigen lichaam uit te besteden aan een zorgverlener.
Nadien volgde Sam in het Verenigd Koninkrijk extra opleidingen, omdat ze daar op veel vlakken verder stonden en vooral een bredere blik hadden op gezondheidszorg dan in België. Hij studeerde onder andere public health, global health en epidemiologie.
"Wat ik daar vooral leerde, was dat 90% van de gezondheid bepaald wordt door EXTERNE factoren. Een deel hiervan heeft te maken met je levensstijl, maar een groot deel is gebonden aan omgevingsfactoren. De overige 10% die bepaalt of we gezond zijn, wordt door de gezondheidszorg bepaald. Maar die 10% kost onze maatschappij miljarden euro's op jaarbasis. Denk maar aan ziekenhuisopnames, dokterskosten, de farma-industrie, ..."
Dat is hetgeen we nu ook in deze coronacrisis zien gebeuren. Die kleine 10% kost onze maatschappij enorm veel geld, wat nu naar de farmaceutische industrie vloeit.
Onze regering had een deel van deze crisis kunnen counteren, door er preventief voor te zorgen dat mensen in bepaalde situaties gemakkelijker toegang zouden krijgen tot kwalitatieve gezonde voeding. Bijvoorbeeld door vouchers te geven voor gezonde voeding.
Momenteel zien we namelijk vooral opnames van mensen die lijden aan diabetes en obesitas, maar helaas wordt daar niet op ingezet.
Over het systeem
Waarom onze overheid geen preventieve oplossing biedt, heeft volgens Sam te maken met een historisch gegroeide systeemziekte. Na WOII is de gezondheidszorg enorm gegroeid, destijds hadden de burgemeester, dokter en pastoor een bepaald aanzien van 'alwetendheid'. Heel onze gezondheidszorg is voortgebouwd op dat vertrouwen van die alwetendheid in de arts en de geneeskunde.
De farmaceutische industrie - die vooral winst wil maken - heeft in de decennia erna hiervan mee geprofiteerd en ervoor gezorgd dat er een soort systeemziekte is ontstaan.
Hierin staat de patiënt niet meer centraal, maar moet er rekening gehouden worden met bedden die moeten gevuld worden, technische prestaties (hoe meer onderzoeken artsen uitvoeren, hoe meer geld ze in het ziekenhuis binnenkrijgen,... ) en tal van andere randvariabelen die erbij gekomen zijn vanuit socio-economisch perspectief.
Zo wordt de patiënt zelf tot een nummer herleid, waarbij er bij wijze van spreken een checklist ingevuld wordt, waarbij protocols afgevinkt moeten worden om ervoor te zorgen dat die patiënt 'rendabel' is. Nadien kan er (misschien) een diagnose gesteld worden.
Het jammere is dat het klassieke redeneren van artsen uit de jaren '50 - '70 waarbij er nog verbanden gelegd werden tussen anatomie, pathologie en fysiologie nu niet meer bestaat.
Er zijn maar weinig artsen die zelf nog nadenken over het ontstaan van een bepaald ziektebeeld. Waar ze meer bedreven in zijn, is het afvinken van lijstjes. Als er ergens iets ontbreekt, weten we het niet meer.”
Nadien gaat de patiënt op zoek naar een andere specialist die het misschien wél weet en zo ontstond het "medical shopping", waarbij het voor mensen vaak jaren duurt voor ze bij een arts terechtkomen die alle puzzelstukken bij elkaar legt en zo een juiste diagnose stelt.
Sam verwijst naar een interview dat hij gaf voor het magazine Over nu waarin hij het toen had over "de pampermaatschappij".
(het artikel is intussen van de website verwijderd, maar kan je hier nalezen bij The Human Side)
Onze maatschappij is erop gestoeld om de mensen in elk mogelijk perspectief te ondersteunen, door werkloosheidsuitkering, sociale opvang, ... maar die ondersteuning heeft er tegelijk ook voor gezorgd dat we met z'n allen volledig afhankelijk zijn van die systemen, voor hun financiële bijdrage.
Hierdoor maken mensen zich meestal weinig zorgen, want er is altijd wel ergens een opvangnet.
Het kritische denken is hierdoor bij meeste mensen weg gegaan, want we vertrouwen gewoon op de overheid, want die denkt voor ons.
Op dat vlak kijken we nu eigenlijk niet zozeer naar een gezondheidscrisis, maar naar een maatschappelijke crisis.
Omgekeerde lockdown als uitweg uit de crisis
In vergelijking met andere gezondheidsuitbraken die we de laatste jaren hebben meegemaakt (SARS, MERS, h1n1, ...) viel het voor Sam in maart '20 op dat er voor de aanpak van corona mensen aan de top werden gezet die vanuit een zeer nauwe bril naar deze crisis keken.
Bij de vorige crisissen stonden eerder mensen aan de leiding die een bredere achtergrond hadden (zoals public health experts) in het breder kader van de volksgezondheid. Zij werden dan als projectmanager aangesteld en gingen dan op basis van risico-analyses een kosten-batenanalyse maken.
Daarna werden verschillende experts uitgenodigd die hun expertise konden delen, waarna op basis daarvan een plan van aanpak werd opgesteld.
Bij de corona crisis werd er slechts op één aspect ingezoomd, nl. op het virus zelf.
In augustus '20 heb ik een open brief geschreven over een omgekeerde lockdown, op basis van de geschiedenis van vorige pandemieën. Mijn voorstel hierin was om mensen die in een precaire situatie zitten of zwakkere mensen in de samenleving te beschermen.
Zijn voorstel van een omgekeerde lockdown :
de actieve gezonde bevolking (70% van de bevolking) leren omgaan met de zwakkeren.
Dit is iets nieuws, want vroeger gingen we bijvoorbeeld wel nog bij een griepepidemie op bezoek bij de grootouders in het rusthuis en even later bleken die overleden. Nooit werd er bij stil gestaan dat de kleine kinderen mogelijks een verkoudheid hadden overgezet, die dan tot een longontsteking was verder gegaan. Dit werd dan als 'natuurlijke dood' omschreven. De gezonde bevolking dus actief informeren over hetgeen ze kunnen doen om de zwakkere mensen in hun omgeving te beschermen.mensen met onderliggende aandoeningen (diabetes, longaandoeningen) in gesprek laten gaan met hun huisarts om te bekijken wat zij individueel konden doen om ervoor te zorgen dat ze geen onnodige risico's zouden nemen wanneer ze zich in de maatschappij bewegen.
Deze aanpak had ervoor gezorgd dat we het virus op die manier hadden kunnen loslaten op de bevolking. Zo hadden mensen met onderliggende aandoeningen zich vanaf het begin kunnen beschermen en hadden andere mensen het virus kunnen oppikken zonder de kans dat zij hieraan zouden komen te overlijden.
Hetgeen er nu is gebeurd, is dat we het virus 2 jaar hebben "weg geduwd" om te wachten op de vaccins. We wisten dus op voorhand dat we de immuniteit gingen doen dalen, want door lockdowns en avondklokken in te voeren, mensen in (gezins)bubbels op te sluiten, creëer je extra stress, wat een repercussie geeft op de immuniteit van de hele bevolkingspopulatie.
De vaccins werden anderzijds gemaakt op basis van de originele stam. Als je mensen dan de hele tijd wegduwt van het virus, is het vaccin niet meer efficiënt doordat het virus al veel verder gemuteerd is. Dit heb ik ook in mijn interview in De Zevende Dag aan Dr. Van Damme uitgelegd, waarin ik ook vermeldde dat de besmettelijkheid hierdoor zou blijven.
"Door dit in een interview te zeggen, heb ik mijn ontslag gekregen als lector."
Nu uiteindelijk is 93% van de volwassenen in Vlaanderen gevaccineerd, terwijl de besmettingen blijven doorgaan, de ziekenhuisopnames blijven nog steeds verder lopen en er overlijden ook nog steeds mensen. Dit was dus een verkeerde aanpak.
Wake-up call door ontslag
De kritische vraagstelling in de Zevende Dag leidde tot het ontslag van Sam Brokken. Toen ik dit vernam, kreeg ik zelf een grote wake-up call over de censuur in de media. Als je als wetenschapper op die manier aan de kant geschoven werd, leek het voor mij dat er iets niet klopt. Dit gaf voor mij het startschot om hier zelf verder te onderzoeken wat er aan de hand is. Nu blijkt dat hetgeen Sam toen vertelde uiteindelijk effectief uitgekomen is.
Voorafgaand aan het bewuste interview in de Zevende Dag had Sam duidelijk de vraag gesteld of hij dat interview mocht geven waarin hij aangaf dat hij zijn visie zou geven.
De dagen nadien kwam hij in een storm terecht, werd hij in de pers als "antivaxer" afgeschilderd, kwam zijn instituut zwaar onder druk te liggen en werd beweerd dat hij niet wist waarover hij praatte, enz.
Een maand later kreeg hij zijn ontslag. Zijn directie heeft nog geprobeerd om dit tegen te houden, maar door de grote druk (het instituut waarvoor hij werkte wordt gefinancierd door de overheid) konden ze niet anders.
Impact van de storm
Sam leerde door de hele heisa vooral om los te laten.
"Zaken waar we niets aan kunnen veranderen, moeten we proberen om hier niet te lang bij te blijven stilstaan.
Ik denk dat de mensen rondom mij meer last hebben gehad van de commotie, dan ikzelf."
In België werd al snel duidelijk dat hij geen kansen meer kreeg. Collega's trachtten hem wel te steunen om aan een job te geraken, maar door de negatieve berichtgeving in de media, wouden zij ook geen negatieve uitstraling krijgen.
Het deed hem beseffen dat zijn toekomst niet meer in België lag.
Over geopolitiek
Een van de belangrijke redenen waarom hij naar India verhuisd is, heeft te maken met geopolitiek. Hij ziet een enorm verschil in de Westerse aanpak en die in Azië bijvoorbeeld om de coronacrisis aan te pakken.
"In de Westerse landen zien we dat alles heel sterk gestuurd wordt, er zijn heel veel hefboomsystemen aan het werk en lokale overheden hebben geen controle meer, zij moeten gewoon volgen."
Sinds 2008 was er de economische crash in het Westen, sindsdien is er ook volgens alle statistieken nauwelijks een echte groei. Ons kapitalistisch systeem is zo goed als failliet. We hebben in Europa ook géén grondstoffen, de primaire en secundaire industrie is weg...
"Het Westen is failliet. Ik vrees dat dit een van de redenen is waarom ze de coronaproblematiek op overheidsniveau in stand houden. We staan voor een financieel moeilijke tijd."
Mensen reageren zodanig weinig op hetgeen hen nu wordt afgenomen, maar er is één ding wat je hen niet kan afnemen voor ze in opstand komen... en dat is hun geld.
Hij vreest dat er nu een soort totalitair regimestructuur wordt uitgerold, omdat er een heropstart van de economie nodig is. Sam heeft hierover met enkele internationale professoren in de economie over gepraat, die zijn gevoel ook bevestigden.
Als je dan natuurlijk een controlesysteem hebt, waarbij je de mensen onder controle kan houden, dan wordt het voor de mensen nog heel moeilijk om te reageren.
Sam besliste daarom om te verhuizen naar India, enerzijds doordat hij de economische problematiek doorprikte en anderzijds door het controlesysteem waarbij mensen die niet gevaccineerd zijn, of die niet meelopen in het hele verhaal weinig bewegingsvrijheid zullen hebben in de maatschappij.
Margrethe Vestager (Europese Commissie) maakte zelfs de koppeling tussen het digital ID en de toegang tot het internet:
Als je dan zoals mij weinig punten hebt op je digital ID, dan kan ik niet meer op internet, waardoor ik niet meer kan werken, geen analyses meer kan maken en dus eigenlijk niets meer kan doen.
Laat me wel stellen dat ik me kan vergissen in mijn hypothese, maar als mijn buikgevoel bevestigd wordt, dan staan andersdenkende mensen zeer moeilijke tijden te wachten.
Daarom heeft Sam de stap ook naar India gezet voor zijn kinderen, want hij wil ze niet laten opgroeien in een maatschappij waarin ze nauwelijks bewegingsvrijheid hebben, hij wil dat ze persoonlijke integriteit en zelfbeschikkingsrecht kunnen houden.
Je hebt landen waar je zoals in India veel minder maatregelen hebt, waar je zonder mondmasker binnen en buiten kan. In India is het vooral uw eigen verantwoordelijkheid of je gezondheidsvoorschriften volgt of niet. De overheid probeert vooral de ouderen en mensen met onderliggende aandoeningen te stimuleren om zich te vaccineren, maar er is geen vaccinatieplicht.
Al van in het begin van de crisis, hield Sam de aanpak van allerlei verschillende landen met cijfers ook in het oog, zo had hij hier eigenlijk al een goed zicht op. Voor hem was de keuze om naar India te trekken dan ook snel gemaakt.
Over de afhankelijkheid van de internationale pers
Ook in Zuid-Amerikaanse landen zoals Brazilië en Ecuador volgen ze een eigen koers. Zij zien vooral dat de crisis niet opgelost geraakt door de manier waarop ze in het Westen bezig zijn. Of zij dan de uitweg gevonden hebben, laat hij in het midden, maar het is toch een teken dat ze niet zomaar de Westerse aanpak kopiëren. President Bolsonaro (Brazilië) krijgt hier ook enorm veel kritiek op, onterecht. Wat we van Brazilië in het nieuws te zien kregen, waren massagraven, maar hierbij werd niet gekaderd wat er zich hier afspeelde.
Sinds 2015 vindt hier een meervoudige epidemie plaats van 3 verschillende virussen (Dengue, Chikungunya en Zika), waar nu covid bij gekomen is.
Tijdens de eerste en tweede golf van corona, was het aandeel van het andere virus Chikungunya maar liefst 383% gestegen onder de Braziliaanse bevolking. Dat virus heeft een mortaliteit van 20%, dus als mensen hierbij dan nog eens een andere infectie krijgen, is dit natuurlijk nog veel ernstiger.
Brazilaans President Bolsonaro (of hij een goede president is of niet) had dit nooit kunnen bolwerken, maar in het Westen werd er gewoon gezegd dat daar massaal veel doden vallen door covid, wat dus niet helemaal klopt.
In 3 op de 4 gevallen hadden de mensen die overleden zijn, dan ook meer dan 2 virale ziektes.
Het beleid in het Westen is volledig mediagericht, want Reuters brengt een persbericht uit en de hele wereld volgt dit. Ter zijde, de baas van Reuters (James Smith - tot 2020 bij Reuters) zit toevallig ook in de Board of Directors van Pfizer. Dit wordt niet publiek gemaakt, maar het is effectief zo (zie website Pfizer).
Volgens Sam wordt in het Westen een spel gespeeld, waar heel veel geopolitiek en economische belangen achter zitten, terwijl ze in Azië en Zuid-Amerika hier enerzijds niet aan meedoen en anderzijds ook andere problemen op te lossen hebben.
Hoe ziet hij het leven verder in India ?
Ik vroeg me af hoe Sam nu terechtgekomen is in India, of zijn gezin ook meegekomen is naar daar.
Zo eenvoudig is het helaas niet met visums, zijn zoon zal pas in juni '22 naar India kunnen komen. Hij heeft zijn visie in alle openheid met zijn 3 kinderen besproken en zij volgen hem hierin, maar hij wil eerst een weg kunnen banen voor hen, voordat zij naar India komen.
"Zelf heb ik momenteel geen job, dus leef ik intussen al 9 maanden op mijn spaargeld. Anderzijds heb ik wel een mooi vooruitzicht. Dankzij het initiatief van enkele mensen die geld ingezameld hebben, ze vroegen me wat ik van plan was..."
Sam heeft een idee uitgewerkt en is bezig met een team samen te stellen van onderzoekers, maar dit is voorlopig nog toekomstmuziek. Als hij daarin zou kunnen stappen, zou dat zijn hoofdbezigheid worden, i.p.v. dat alles nu rond covid draait.
Over je buikgevoel volgen
Zelf vind ik het erg straf dat hij in de onzekerheid gestapt is, maar wel vertrouwde dat zijn buikgevoel hem de juiste weg leidt.
"Ik denk dat we dat met z'n allen verleerd zijn om naar dat buikgevoel te luisteren en kritisch naar onszelf te kijken."
Tot nu toe heeft hij er nog geen spijt van en als het mislukt, heeft hij het tenminste toch geprobeerd. Blijven zitten in de situatie was voor hem geen optie.
Tips voor mensen in het Westen
Sam denkt dat het voor de mensen die in het Westen blijven en zijn visie delen, toch aangeraden is om niet mee te gaan in die druk, tot vaccinatie en tot bepaalde maatregelen.
Het blijft heel belangrijk om te blijven verbinden, ervoor zorgen dat gelijkgestemden elkaar opzoeken en te werken aan een nieuw maatschappelijk model, wat niet gemakkelijk zal zijn omdat je heel weinig ruimte zal krijgen van de overheid...
Maar die tegenbeweging moet volgens hem blijven bestaan, zoals bvb. Prof. Matthias Desmet aangeeft "het moment dat de tegenstem verdwijnt, heeft het systeem gewonnen en kan dat ook niet meer kantelen."
De geschiedenis leert ons dat die tegenstem het meestal wel haalt!
Deze situatie heeft ons nu ook geleerd hoe fragiel vriendschappelijke relaties zijn geweest, velen zijn geconfronteerd geweest met het verlies van vriendschappen en zelfs familie, dus dit zou mensen toch moeten doen nadenken over de soort maatschappij waarin we terecht gekomen zijn, en of we onze maatschappij op die manier toekomstig verder willen zetten.
"Ik denk dat er een heel grote uitdaging ligt in het uitrollen van een nieuw maatschappelijk model. Het huidig model heeft mijns inziens zijn failliet bewezen, zowel biologisch, psychologisch als sociaal."
Hij stelt zich wel vragen bij het uitrollen van een parallel systeem, omdat de overheid weinig tot geen ruimte zal geven.
Lokaliseren in plaats van globaliseren
Wat wel mogelijk is, is dat we naar een ander economisch model gaan. Waarom moeten we alles uit het buitenland importeren en bijvoorbeeld niet zelf onze eigen groenten kweken?
De economie op wereldschaal herbekijken, zou een oplossing zijn.
In plaats van meer en meer te globaliseren, zou het beter zijn om net te lokaliseren en de goede elementen uit de globalisering mee te nemen en de negatieve elementen te verwerpen.
Dit kan natuurlijk niet op 1-2-3, dit is een denkoefening die wellicht jaren kan duren.
Een van de peilers waarin ik zelf mee zou inzetten met mijn project, is om een denktank op te starten die nadenkt over de toekomst vanuit verschillende invalshoeken, om zo een nieuw sociaal maatschappelijk model op te richten. Dat zowel economisch als duurzaam is, dan het huidig kapitalistisch model dat alleen als doel heeft om groei te creëren. Zolang we blijven streven naar die aanhoudende groei, vrees ik dat er niets opgelost zal geraken.
Aanbevelingen doorvoeren via ngo's en burgerorganisaties
Het is effectief de bedoeling om onze aanbevelingen te sturen aan grote internationale organisaties en ngo's, die burgers kunnen informeren. Het zal uiteindelijk vanuit de burger moeten vertrekken.
Heel veel van die supranationale organisaties, zoals de Wereldbank en de Wereld Gezondheids Organisatie zijn intussen zodanig gebonden aan allerlei verwevingen (die oorspronkelijk niet zo voorzien waren) waardoor zij zelf nog weinig bewegingsvrijheid hebben.
Dat systeem zal herdacht moeten worden en het zal vanuit de bevolking moeten komen, die zelf aangeeft dat ze niet meer akkoord zijn met de maatschappelijke richting waarin we naartoe gaan.
Aanpak van top-down naar bottom-up
Die verandering op wereldniveau aanpakken zal heel wat tijd vragen. Sam wil zelf ook mee de zaadjes planten om die richting te kunnen uitgaan.
"Als je de toekomst nog wil geven aan de planeet en aan de mensen op de planeet, zijn er heel wat ethische discussies die je nog moet voeren. Ik heb hier zelf ook maar op latere leeftijd bij stil gestaan, omdat ik als deel van de pampermaatschappij weinig problemen had. Alles wordt voor u geregeld, waardoor ik te weinig het grotere plaatje begon te zien en te weinig kritische reflectie had."
Hoe is wetenschap geëvolueerd?
Ik wou toch nog even stilstaan bij Sam zijn achtergrond, want hij heeft zelf wetenschappelijke studies gedaan, waardoor hij toch ook de geloofwaardigheid heeft om zijn mening publiekelijk te geven. Die wetenschappelijke feiten waar we steeds naar op zoek zijn, blijken toch ook voor interpretatie vatbaar te zijn, want de bronnen die Sam gebruikt heeft zijn dan ‘minderwaardig’ aan de bronnen die algemeen gebruikt worden.
"Ik denk dat deze crisis ook wel een stuk van het failliet van de wetenschap naar voor brengt. Ook hier zien we dat dit een systeemziekte is geworden."
Zelf refereert hij naar de wetenschapshiërarchie, dat is de basis van wat wetenschappers altijd eerst aanleren. Wat is bewijsmateriaal en wat is geen goed bewijsmateriaal? Dat is eigenlijk vergelijkbaar met een piramide. Onderaan die piramide (wat het breedste deel inhoudt) staat de "expert opinion", wat wetenschappelijk nauwelijks waarde heeft. Wat ik verkondig, of wat andere experten verkondigen heeft eigenlijk geen waarde in de wetenschap.
Hoger in die piramide kom je dan de observationele studies tegen om in een volgende fase in de werkelijke "randomised controlled trials" te komen, wat staat voor de dubbelblind-onderzoeken (*) om dan in de top van de piramide te eindigen met de grote overzichtsstudies.
(Bij dubbelblind-onderzoeken heeft noch de proefpersoon, noch de onderzoeker gedurende het experiment kennis over wie tot de experimentele groep behoort en wie tot de controlegroep. Daardoor wordt de invloed van verwachtingen en van handelwijzen als gevolg van deze kennis uitgesloten.)
Als wetenschapper wordt men vaak beschuldigd van "cherry picking".
(dit is een discussietactiek waarbij bewijzen, uitspraken of feiten selectief genoemd worden om een standpunt te verdedigen. Data en gegevens die dit standpunt mogelijk ontkrachten of nuanceren worden hierbij verzwegen.)
Wie kritisch wil kijken naar de wetenschap, raadt Sam aan om een rapport te downloaden van de Hoge Gezondheidsraad en een rapport te downloaden van de GEMS (Management Strategy Expert Group in België).
Ter illustratie : om de vaccinatiecampagne van de 12- tot 17-jarigen te verantwoorden, had de Hoge Gezondheidsraad een rapport van 13 pagina's opgesteld, waarin enkele referenties staan, waaronder
- een verwijzing naar een Undark website waarop simpelweg de vraag gesteld wordt of het zinvol is om kinderen te vaccineren. Daaronder staan duizenden reacties van allerhande mensen. Dit wordt gerefereerd als wetenschappelijke bron.
een andere "wetenschappelijke bron" is een presentatie van een van de leden van de Hoge Gezondheidsraad zelf, wat dus niet wetenschappelijk is...
een referentie van de European Centre for Disease Prevention and Control (ECDC) waarnaar alleen naar de eerste testen van Pfizer werd verwezen wat niet toegespitst was op kinderen.
nog een referentie was de studie die opgenomen was van Pfizer waar de eerste rapporten van ECDC op gebaseerd was. Kortom, die studie was een klucht."
Zie dit bestand: HGR vaccinatie jongeren.
Als je als wetenschapper een stuk schrijft, probeer je voor elke zin een wetenschappelijke evidentie te vinden. In de wetenschap zijn we er dus nu in beland dat men vanuit een expert-opinie vertrekt (de onderste basis van de piramide) die zich beroepen op faits divers.
Dit wordt als wetenschappelijk beschouwd, omdat er weinig tot geen kritiek komt op het feit dat er geen wetenschappelijke onderbouw is voor dat beleid.
Als je dat koppelt aan het angst-narratief dat er bij de mensen heerst, wordt het voor de mensen moeilijk, want er is geen alternatief. Dit is hetzelfde als in een democratie. Als je slechts één partij hebt, is het voor de mensen makkelijker om daar maar in te volgen, want er is geen alternatief.
Dat is hetgeen er in deze crisis ontbreekt, nl. een alternatief dat in de mainstream media ook naar buiten werd gebracht, zodat mensen twee kanten van het verhaal zouden te zien krijgen.
Dan hadden ze een geïnformeerde keuze kunnen maken.
Daaruit blijkt het failliet van de wetenschap.
Nu komt er dagelijks nieuw bewijsmateriaal boven water, waaruit blijkt dat het verhaal van de experten niet klopt. Telkens er nieuwe maatregelen aangekondigd worden, is er bewijs dat er dingen niet kloppen... en toch mag dit verdergaan.
Sam stelt zich de vraag wat de waarde nog is van een academisch debat en van de wetenschap, want ook al komen er wetenschappelijke rapporten vrij die verschijnen in wetenschappelijke artikels (Peer-reviewed studies) er is bijna niemand die deze leest.
Hierdoor blijven enkele wetenschappers het beleid bepalen, zonder dat er een tegenstem komt. Dat zou terug in de maatschappij moeten gebracht worden, omdat het belangrijk is dat iedereen de twee kanten van het verhaal kent. Zo kan iedereen zelf beslissen op basis van het volledige verhaal.
Nu wordt iedereen de keuze ontnomen.
Intussen zijn er al veel meer mensen die zich vragen stellen, omdat de uitweg die aangekondigd was met de vaccinatie toch niet dé oplossing bleek te zijn.
Het zou ergens niet slecht zijn als er eens een schokgolf komt in de wetenschap. Om ook zichzelf eens in vraag te stellen, bijvoorbeeld ; is het nog nodig dat we gesponsord worden, bijvoorbeeld door de farma-industrie? Zijn die banden niet te sterk geweest in de laatste decennia?
Tot de jaren '60-'70 werd het onderzoek gefinancierd door de overheid. Later kon de overheid het niet meer betalen en is de deur open gezet voor filantropische organisaties en bedrijven om ook te sponsoren.
Toen is het misgelopen en werd het op alle niveaus een systeemziekte.
Kritisch zijn over wat we willen is noodzakelijk en daarvoor is input nodig van heel veel verschillende mensen.
"Wat verschillende kleine organisaties nu doen als alternatief is een mooi initiatief, maar hetgeen ik wil doen is dit globaal opentrekken. Niet alleen met stemmen uit het Westen, maar ook uit Azië en Zuid-Amerika, ik wil ook het publiek horen. Ik wil alle mensen die een andere aanpak willen de kans geven om hun idee te horen. Dit zal niet van vandaag op morgen lukken of tot een nieuwe wereldorde leiden, maar wel de mensen de tools geven op lokaal niveau."
